یک هفته تا خرداد پر حادثه باقیست . خردادی که اتفاقات بسیاری را در خود جای داده از روزهای خوب قبل از انتخابات و حضور شبانه روزی مردم در خیابانها و شادی مردم تا روز زجر آور رای گیری و اعلام نتایج گیج کننده و کشتار جوانان وطن روی آسفالت داغ خیابان.
یکسال از آن روزها میگذرد . راهپیمایی ها را به یاد می آورید؟ همه در کنار هم بدون توجه به طرز فکر و نکاتی که باعث تمایز فکری میشود.
همه در یک خط مقابل گلوله های سربی ، دفاعی جانانه ، همکاری ، کمک ، فرار، پناه گرفتن در خانه هاو...
همه و همه نشان از یک اتحاد داشت تا اشک آور میزدن زنها از کیفشان سرکه در می آوردند و به همه میدادند.و موارد بسیار دیگری که نشان از همدلی میان مردم بود که در اینجا نمیتوان به همه آن صحنه های زیبا اشاره کرد.
همه در ابتدا با یک شعار آمدند (رای من کو؟) با مشتهای گره کرده از حاکمیت خواستند تا بگوید با رایشان چه کرده
پاسخ حاکم زور بود ، باتوم بود و گلوله
اتفاقات یکی یکی گذشتند و سطح مطالبات بعضی ها بالارفت و بعضی ها هنوز رای خود را میخواستند . عده ای به فکر تعیین حکومت بعدی افتادند عده به فکر تغییر قانون اساسی اما بازهم عده ای رای خود را مطالبه میکردند.
اما نقطه مشترک همه طلب رایشان بود.
دوستان نسبت دادن واژه هایی که خودتان میدانید به عده ای از اعضای جنبش سبز و خط بندی کردند اون ور آبی ها باعث شده تا اون حس خوب همکاری و اتحاد را کمی کمرنگ حس کنیم و به فکر مطالبات شخصی و بی حد و حصر خود باشیم.
اما لحظه ای درنگ کنیم
ندا چه میخواست؟سهراب چی ؟ اشکان و....
حتما پاسخ همه شما اینست رایشان را
پس به احترام آنها هم که شده بیاییم و اختلافات را کنار بگذاریم و درخواستهای دور از انتظار نکنیم
به فکر برگزاری رفراندم باشیم در آنجا همه چیز مشخص خواهد شد
لاییک حرفش را میزند، ملی-مذهبی حرف خود را، مذهبی حرف خود، خط امامی حرف دیگر و گروههای دیگر حرفشان را خواهند زد به جز گروههای تروریستی که سهمی در این جنبش ندارند.
همه باید در ابتدا خواهان برگزاری رفراندم باشیم همانطور که مهدی کروبی گفت سرآغاز همه خواسته های سیاسی مردم رفراندم است. با رفراندوم وزن هر گروه مشخص و سهم آن نیز تعیین خواهد شد و تکلیف مردم روشن خواهد شد.
پس تا برگزاری رفراندم اختلافات را کنار گذاشته و همه در یک صف متحد و واحد تنها شعارمان رفراندم آزاد با نظارت نهادهای بین المللی و تمامی گروهها باشد.
یکسال از آن روزها میگذرد . راهپیمایی ها را به یاد می آورید؟ همه در کنار هم بدون توجه به طرز فکر و نکاتی که باعث تمایز فکری میشود.
همه در یک خط مقابل گلوله های سربی ، دفاعی جانانه ، همکاری ، کمک ، فرار، پناه گرفتن در خانه هاو...
همه و همه نشان از یک اتحاد داشت تا اشک آور میزدن زنها از کیفشان سرکه در می آوردند و به همه میدادند.و موارد بسیار دیگری که نشان از همدلی میان مردم بود که در اینجا نمیتوان به همه آن صحنه های زیبا اشاره کرد.
همه در ابتدا با یک شعار آمدند (رای من کو؟) با مشتهای گره کرده از حاکمیت خواستند تا بگوید با رایشان چه کرده
پاسخ حاکم زور بود ، باتوم بود و گلوله
اتفاقات یکی یکی گذشتند و سطح مطالبات بعضی ها بالارفت و بعضی ها هنوز رای خود را میخواستند . عده ای به فکر تعیین حکومت بعدی افتادند عده به فکر تغییر قانون اساسی اما بازهم عده ای رای خود را مطالبه میکردند.
اما نقطه مشترک همه طلب رایشان بود.
دوستان نسبت دادن واژه هایی که خودتان میدانید به عده ای از اعضای جنبش سبز و خط بندی کردند اون ور آبی ها باعث شده تا اون حس خوب همکاری و اتحاد را کمی کمرنگ حس کنیم و به فکر مطالبات شخصی و بی حد و حصر خود باشیم.
اما لحظه ای درنگ کنیم
ندا چه میخواست؟سهراب چی ؟ اشکان و....
حتما پاسخ همه شما اینست رایشان را
پس به احترام آنها هم که شده بیاییم و اختلافات را کنار بگذاریم و درخواستهای دور از انتظار نکنیم
به فکر برگزاری رفراندم باشیم در آنجا همه چیز مشخص خواهد شد
لاییک حرفش را میزند، ملی-مذهبی حرف خود را، مذهبی حرف خود، خط امامی حرف دیگر و گروههای دیگر حرفشان را خواهند زد به جز گروههای تروریستی که سهمی در این جنبش ندارند.
همه باید در ابتدا خواهان برگزاری رفراندم باشیم همانطور که مهدی کروبی گفت سرآغاز همه خواسته های سیاسی مردم رفراندم است. با رفراندوم وزن هر گروه مشخص و سهم آن نیز تعیین خواهد شد و تکلیف مردم روشن خواهد شد.
پس تا برگزاری رفراندم اختلافات را کنار گذاشته و همه در یک صف متحد و واحد تنها شعارمان رفراندم آزاد با نظارت نهادهای بین المللی و تمامی گروهها باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر